Δημοσιεύθηκε: 12 Δεκεμβρίου 2013
Τουρισμός: Οι ξαπλώστρες που έγιναν... μαρίνα!
Η απίστευτη ιστορία μιας μαρίνας που λειτουργεί επί χρόνια, αλλά το επίσημο κράτος αγνοεί την ύπαρξή της! Η άδεια για ξαπλώστρες, το μπαλάκι μεταξύ των υπηρεσιών για τις ευθύνες, τα διαφυγόντα έσοδα εκατομμυρίων και ο βαθύς ύπνος των υπευθύνων!
Χρειάστηκαν 25 χρόνια, η επιμονή και μεθοδικότητα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας αλλά και ο βαθύς ύπνος(;) των αρμόδιων φορέων για να γίνει δυνατό το (θεωρητικά) αδύνατο: να μεταλλαχθεί σε μαρίνα μια άδεια που προέβλεπε τη δυνατότητα να νοικιάζονται ξαπλώστρες κι ομπρέλες θαλάσσης στην περιοχή Μαυρολίμνη Κορινθίας, κοντά στο Αλεποχώρι.
Το θέμα ήρθε στο φως με αφορμή ερώτηση που κατέθεσαν πρόσφατα οι βουλευτές Γιάννης Δημαράς και Γαβριήλ Αβραμίδης και απευθυνόταν στους υπουργούς Οικονομικών, Εσωτερικών και Ναυτιλίας & Αιγαίου. Το θέμα της ερώτησης, μάλιστα, έχει τον τίτλο «Μαυρολίμνη Κορινθίας ένα νέο Βατοπέδι;».
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΕΟΤ, τα οποία είναι ταυτόσημα με όσα εμφανίζονται στον ιστότοπο του Invest In Greece, στην Ελλάδα υπάρχουν 19 μαρίνες με 6.661 θέσεις ελλιμενισμού.
Επιπλέον, ο ΕΟΤ και κάποιες από τις 13 περιφέρειες της χώρας έχουν ξεκινήσει την υλοποίηση προγράμματος για τη δημιουργία στα ελληνικά παράλια ενός ολοκληρωμένου δικτύου αγκυροβολίων και σχετικών υπηρεσιών, το οποίο βρίσκεται σε φάση ολοκλήρωσης προβλέπει την κατασκευή νέων σύγχρονων χώρων για μαρίνες, λιμένων σε ξενοδοχεία και αγκυροβολίων.
Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά, «το σύνολο των θέσεων ελλιμενισμού σκαφών όλων των κατηγοριών που έχουν χωροθετηθεί σε πανελλαδικό επίπεδο, με εξαίρεση τα εμπορικά λιμάνια, αλιευτικά καταφύγια και λιμενίσκους ναυταθλητικών ομίλων, ανέρχεται σε 19.269 θέσεις, οι οποίες αντιστοιχούν σε 128 λιμένες».
Η «μαρίνα» Μαυρολίμνης, ωστόσο, δεν περιλαμβάνεται ούτε στον κατάλογο των 19 που είναι εν λειτουργία, ούτε σε αυτές που έχουν χωροθετηθεί και βρίσκονται υπό κατασκευή. Αντίθετα, εμφανίζεται κανονικά ως μαρίνα στον κατάλογο των υφιστάμενων υποδομών που περιλαμβάνεται στη σελ. 18 του παραρτήματος για την «ανάλυση και αξιολόγηση της υφιστάμενης κατάστασης» του Επιχειρησιακού Προγράμματος της Περιφέρειας Πελοποννήσου (Σεπτέμβριος 2012).
Χρειάστηκαν 25 χρόνια, η επιμονή και μεθοδικότητα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας αλλά και ο βαθύς ύπνος(;) των αρμόδιων φορέων για να γίνει δυνατό το (θεωρητικά) αδύνατο: να μεταλλαχθεί σε μαρίνα μια άδεια που προέβλεπε τη δυνατότητα να νοικιάζονται ξαπλώστρες κι ομπρέλες θαλάσσης στην περιοχή Μαυρολίμνη Κορινθίας, κοντά στο Αλεποχώρι.
Το θέμα ήρθε στο φως με αφορμή ερώτηση που κατέθεσαν πρόσφατα οι βουλευτές Γιάννης Δημαράς και Γαβριήλ Αβραμίδης και απευθυνόταν στους υπουργούς Οικονομικών, Εσωτερικών και Ναυτιλίας & Αιγαίου. Το θέμα της ερώτησης, μάλιστα, έχει τον τίτλο «Μαυρολίμνη Κορινθίας ένα νέο Βατοπέδι;».
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΕΟΤ, τα οποία είναι ταυτόσημα με όσα εμφανίζονται στον ιστότοπο του Invest In Greece, στην Ελλάδα υπάρχουν 19 μαρίνες με 6.661 θέσεις ελλιμενισμού.
Επιπλέον, ο ΕΟΤ και κάποιες από τις 13 περιφέρειες της χώρας έχουν ξεκινήσει την υλοποίηση προγράμματος για τη δημιουργία στα ελληνικά παράλια ενός ολοκληρωμένου δικτύου αγκυροβολίων και σχετικών υπηρεσιών, το οποίο βρίσκεται σε φάση ολοκλήρωσης προβλέπει την κατασκευή νέων σύγχρονων χώρων για μαρίνες, λιμένων σε ξενοδοχεία και αγκυροβολίων.
Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά, «το σύνολο των θέσεων ελλιμενισμού σκαφών όλων των κατηγοριών που έχουν χωροθετηθεί σε πανελλαδικό επίπεδο, με εξαίρεση τα εμπορικά λιμάνια, αλιευτικά καταφύγια και λιμενίσκους ναυταθλητικών ομίλων, ανέρχεται σε 19.269 θέσεις, οι οποίες αντιστοιχούν σε 128 λιμένες».
Η «μαρίνα» Μαυρολίμνης, ωστόσο, δεν περιλαμβάνεται ούτε στον κατάλογο των 19 που είναι εν λειτουργία, ούτε σε αυτές που έχουν χωροθετηθεί και βρίσκονται υπό κατασκευή. Αντίθετα, εμφανίζεται κανονικά ως μαρίνα στον κατάλογο των υφιστάμενων υποδομών που περιλαμβάνεται στη σελ. 18 του παραρτήματος για την «ανάλυση και αξιολόγηση της υφιστάμενης κατάστασης» του Επιχειρησιακού Προγράμματος της Περιφέρειας Πελοποννήσου (Σεπτέμβριος 2012).
Υπόθεση 25ετίας
Η υπόθεση, με βάση την ερώτηση των δύο βουλευτών, αρχίζει στις 26/6/1989
, όταν ο νομάρχης Κορινθίας παραχώρησε το δικαίωμα εκμετάλλευσης της ζώνης αιγιαλού στην τότε κοινότητα Πισσίων.
Σύμφωνα με τους δύο βουλευτές, με τη συγκεκριμένη απόφαση παραχωρούνταν στην κοινότητα το δικαίωμα να τοποθετήσειομπρέλες, καθίσματα και καντίνα πάνω στη χερσαία ζώνη. Οριζόταν, μάλιστα, συγκεκριμένο εισιτήριο για κάθε λουόμενο, το οποίο θα εισέπραττε η κοινότητα ως αντίτιμο και θα καταβαλλόταν στο αρμόδιο δημόσιο ταμείο.
Με την ίδια απόφαση, επιτρεπόταν στην κοινότητα Πισσίων να επιβάλλει τέλη ελλιμενισμού για τα σκάφη εκ των οποίων το 5% θα καταβαλλόταν στο δημόσιο για ενοίκιο.
Ταυτόχρονα, αναφέρουν οι δύο βουλευτές, «απαγορευόταν η εκμετάλλευση του αιγιαλού για οποιονδήποτε άλλο σκοπό πλην της τοποθέτησης ομπρελών και καθισμάτων καθώς και η καταπάτηση στους χώρους αιγιαλού και παραλίας από οποιονδήποτε τρίτο».
Τι συνέβη στην πράξη; «Αντί αυτού», σημειώνουν οι βουλευτές, «σήμερα η Μαυρολίμνη διαθέτει λιμενοβραχίονα, όπου ελλιμενίζονται αλιευτικά και ιδιωτικά σκάφη». Επιπλέον, όπως υποστηρίζουν, επί 25 χρόνια δεν έχει εισπραχθεί ούτε 1 ευρώ ούτε από το ελληνικό δημόσιο, ούτε από την κοινότητα Πισσίων ή τον δήμο Λουτρακίου - Περαχώρας, όπου ανήκει η περιοχή.
Στην ερώτηση αναφέρεται ότι επί χρόνια δεν έχει καθοριστεί στην περιοχή ζώνη λιμένος, χερσαία ή θαλάσσια. Επιπλέον, επί διετία και για γραφειοκρατικούς λόγους, δεν έχει συσταθεί το αρμόδιο για την είσπραξη των τελών νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου, με αποτέλεσμα κανείς να μην εισπράττει τα χρήματα.
Η οικονομική επιτροπή του δήμου ζήτησε γνωμοδότηση από νομικό για τυχόν δικαιώματα του δήμου επί της λίμνης. Ο τελευταίος, ωστόσο, παρέπεμψε σε απόφαση του 1998 του υπουργείου Οικονομικών, σύμφωνα με την οποία «η απόφαση του νομάρχη δεν μπορούσε να είναι αόριστης διάρκειας, αλλά μόνο για έναν χρόνο». Δικαίωμα είσπραξης τελών, με βάση τον νομικό που όρισε ο δήμος, έχει μόνο το Λιμενικό Ταμείο Κορίνθου.
Η υπόθεση θα μπορούσε να τελειώνει εδώ, αλλά το Λιμεναρχείο Κορίνθου αρνήθηκε κατηγορηματικά κάθε τέτοια αρμοδιότητα. «Ο δήμος λέει ότι πρέπει να εισπράττει το Λιμεναρχείο και το Λιμεναρχείο λέει ότι είναι αναρμόδιο!», αναφέρεται χαρακτηριστικά.
Οι δύο βουλευτές κάνουν λόγο για διαφυγόντα έσοδα εκατομμυρίων ευρώ για το ελληνικό δημόσιο την τελευταία 25ετία εξαιτίας της έλλειψης μηχανισμού που θα αναλάμβανε να εισπράττει τα συγκεκριμένα ποσά.
Γι' αυτό ρωτούν τους τρεις υπουργούς:
- Ποιος είναι αρμόδιος να εισπράττει τα έσοδα του ελλιμενισμού σκαφών;
- Ποιος λυμαίνεται τα 25 αυτά χρόνια την παραλία, τον λιμενοβραχίονα και τα έσοδα από τα τέλη;
- Ποιες ενέργειες θα κάνουν ώστε να περιέλθουν τα έσοδα αυτά στο ελληνικό δημόσιο και να πάψει να ζημιώνεται;
- Θα τιμωρηθούν όσοι καταχράστηκαν τα χρήματα αυτά;
Η υπόθεση, με βάση την ερώτηση των δύο βουλευτών, αρχίζει στις 26/6/1989, όταν ο νομάρχης Κορινθίας παραχώρησε το δικαίωμα εκμετάλλευσης της ζώνης αιγιαλού στην τότε κοινότητα Πισσίων.
, όταν ο νομάρχης Κορινθίας παραχώρησε το δικαίωμα εκμετάλλευσης της ζώνης αιγιαλού στην τότε κοινότητα Πισσίων.
Σύμφωνα με τους δύο βουλευτές, με τη συγκεκριμένη απόφαση παραχωρούνταν στην κοινότητα το δικαίωμα να τοποθετήσειομπρέλες, καθίσματα και καντίνα πάνω στη χερσαία ζώνη. Οριζόταν, μάλιστα, συγκεκριμένο εισιτήριο για κάθε λουόμενο, το οποίο θα εισέπραττε η κοινότητα ως αντίτιμο και θα καταβαλλόταν στο αρμόδιο δημόσιο ταμείο.
Με την ίδια απόφαση, επιτρεπόταν στην κοινότητα Πισσίων να επιβάλλει τέλη ελλιμενισμού για τα σκάφη εκ των οποίων το 5% θα καταβαλλόταν στο δημόσιο για ενοίκιο.
Ταυτόχρονα, αναφέρουν οι δύο βουλευτές, «απαγορευόταν η εκμετάλλευση του αιγιαλού για οποιονδήποτε άλλο σκοπό πλην της τοποθέτησης ομπρελών και καθισμάτων καθώς και η καταπάτηση στους χώρους αιγιαλού και παραλίας από οποιονδήποτε τρίτο».
Τι συνέβη στην πράξη; «Αντί αυτού», σημειώνουν οι βουλευτές, «σήμερα η Μαυρολίμνη διαθέτει λιμενοβραχίονα, όπου ελλιμενίζονται αλιευτικά και ιδιωτικά σκάφη». Επιπλέον, όπως υποστηρίζουν, επί 25 χρόνια δεν έχει εισπραχθεί ούτε 1 ευρώ ούτε από το ελληνικό δημόσιο, ούτε από την κοινότητα Πισσίων ή τον δήμο Λουτρακίου - Περαχώρας, όπου ανήκει η περιοχή.
Στην ερώτηση αναφέρεται ότι επί χρόνια δεν έχει καθοριστεί στην περιοχή ζώνη λιμένος, χερσαία ή θαλάσσια. Επιπλέον, επί διετία και για γραφειοκρατικούς λόγους, δεν έχει συσταθεί το αρμόδιο για την είσπραξη των τελών νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου, με αποτέλεσμα κανείς να μην εισπράττει τα χρήματα.
Η οικονομική επιτροπή του δήμου ζήτησε γνωμοδότηση από νομικό για τυχόν δικαιώματα του δήμου επί της λίμνης. Ο τελευταίος, ωστόσο, παρέπεμψε σε απόφαση του 1998 του υπουργείου Οικονομικών, σύμφωνα με την οποία «η απόφαση του νομάρχη δεν μπορούσε να είναι αόριστης διάρκειας, αλλά μόνο για έναν χρόνο». Δικαίωμα είσπραξης τελών, με βάση τον νομικό που όρισε ο δήμος, έχει μόνο το Λιμενικό Ταμείο Κορίνθου.
Η υπόθεση θα μπορούσε να τελειώνει εδώ, αλλά το Λιμεναρχείο Κορίνθου αρνήθηκε κατηγορηματικά κάθε τέτοια αρμοδιότητα. «Ο δήμος λέει ότι πρέπει να εισπράττει το Λιμεναρχείο και το Λιμεναρχείο λέει ότι είναι αναρμόδιο!», αναφέρεται χαρακτηριστικά.
Οι δύο βουλευτές κάνουν λόγο για διαφυγόντα έσοδα εκατομμυρίων ευρώ για το ελληνικό δημόσιο την τελευταία 25ετία εξαιτίας της έλλειψης μηχανισμού που θα αναλάμβανε να εισπράττει τα συγκεκριμένα ποσά.
Γι' αυτό ρωτούν τους τρεις υπουργούς:
- Ποιος είναι αρμόδιος να εισπράττει τα έσοδα του ελλιμενισμού σκαφών;
- Ποιος λυμαίνεται τα 25 αυτά χρόνια την παραλία, τον λιμενοβραχίονα και τα έσοδα από τα τέλη;
- Ποιες ενέργειες θα κάνουν ώστε να περιέλθουν τα έσοδα αυτά στο ελληνικό δημόσιο και να πάψει να ζημιώνεται;
- Θα τιμωρηθούν όσοι καταχράστηκαν τα χρήματα αυτά;
- Ποιος λυμαίνεται τα 25 αυτά χρόνια την παραλία, τον λιμενοβραχίονα και τα έσοδα από τα τέλη;
- Ποιες ενέργειες θα κάνουν ώστε να περιέλθουν τα έσοδα αυτά στο ελληνικό δημόσιο και να πάψει να ζημιώνεται;
- Θα τιμωρηθούν όσοι καταχράστηκαν τα χρήματα αυτά;
